حدیث منزلت روایتی که جایگاه امام علی(ع) را نسبت به پیامبر اکرم(ص)، همانند جایگاه هارون نسبت به حضرت موسی معرفی می‌کند. این حدیث از احادیث مشهور نبوی و مورد قبولِ عالمان شیعه و اهل سنت است. عالمان شیعه به این حدیث برای اثبات جانشینی حضرت علی(ع) پس از پیامبر و نیز برتری موقعیت ایشان بر دیگر اصحاب استدلال می‌کنند. از نظر عالمان شیعی این حدیث متواتر است.
کد14 = حدیث منزلت
مفسران در تفسیر آیه «و انذر عشیرتک الاقربین» و
همچنین تاریخ نویسان قریب به اتفاق چنین می نویسند:
خداوند پیامبر را مأمور نمود تا خویشاوندان خویش را به آیین خود بخواند. پیامبر، علی ـ علیه السلام ـ را که آن روز سنش از سیزده یا پانزده تجاوز نمی کرد، مأمور ساخت تا غذایی به همراه نوشیدنی از شیر تهیه نمایند. سپس سران بنی هاشم را که تعداد آن ها چهل یا چهل و پنج نفر بود، دعوت نموده و تصمیم گرفت در ضمن پذیرایی از مهمانان آن ها را به آیین خود بخواند. ولی متأسفانه با سخنان بی اساس یکی از عموهای وی (ابو لهب)، آمادگی مجلس برای طرح موضوع رسالت از بین رفت.
پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ مصلحت دید که طرح موضوع خود را به فردا موکول کند. سپس فردا برنامه خود را تکرار کرده و با ترتیب یک ضیافت دیگر، پس از صرف غذا، رو به سران بنی هاشم نمود و سخن خود را با ستایش خدا و وحدانیت وی آغاز کرد و سپس انذارشان کرد و فرمود: ای بنی عبد المطلب من خودم از ناحیه خدای عز و جل به عنوان نذیر به سوی شما فرستاده شده ام، اسلام بیاورید و مرا اطاعت کنید، تا هدایت شوید.[1]
سپس افزود: هیچ کس از مردم برای کسان خود چیزی بهتر از آن چه من برای شما آورده ام، نیاورده است. من برای شما خیر دنیا و آخرت را آورده ام، خدایم به من فرمان داده که شما را به جانب او بخوانم. کدام یک از شما پشتیبان من خواهد بود، تا برادر و وصی و جانشین من میان شما باشد.[2]
وقتی سخنان حضرت به این جا رسید سکوت مطلق مجلس را فرا گرفت یک مرتبه علی ـ علیه السلام ـ سکوت مجلس را در هم شکست و برخاست و عرض کرد: «ای پیامبر خدا من آماده پشتیبانی از شما هستم، پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ دستور داد تا بنشیند و سپس گفتار خود را تا سه بار تکرار نمود و جز علی ـ علیه السلام ـ کسی پرسش پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ را پاسخ نگفت.
لذا پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ رو به خویشان خود نمود و فرمود: «مردم! این جوان برادر و وصی و جانشین من میان شما است! به سخنان او گوش دهید و از او پیروی کنید».[3]
در این هنگام مجلس پایان یافت، و حضار با حالت خنده و تبسم رو به ابو طالب نمودند و گفتند: محمد دستور داد که از پسرت پیروی کنی و از او فرمان ببری! و او را بزرگ تو قرار داد.[4]
پی نوشت ها:
[1]. طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، قم، دفتر انتشارات اسلامی، 1383ش، ج15، ص475.
[2]. محمد بن جریر طبری، تاریخ طبری، بیروت، دارالفکر، 1423ق.
[3]. همان، ج2، ص229.
[4]. همان، ج2، ص229 ـ ج15، ص475؛ سبحانی، جعفر، فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، نشر معشر، زمستان 1378ش
منبع:emamalinet.net/fa
کد۱۳=دعوت نزدیکان
کد 64 = ناامیدی کافران و کامل شدن دین در غدیر خم
الْیَوْمَ یَئِسَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ دِینِکُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ ۚ الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلَامَ دِینًا ۚ فَمَنِ اضْطُرَّ فِی مَخْمَصَةٍ غَیْرَ مُتَجَانِفٍ لِإِثْمٍ ۙ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ
-امروز کافران از این که به دین شما دستبرد زنند و اختلالی رسانند طمع بریدند، پس شما از آنها بیمناک نگشته و از من بترسید. امروز (به عقیده امامیه و برخی اهل سنّت روز غدیر خم و خلافت علی (ع) است) دین شما را به حد کمال رسانیدم و بر شما نعمتم را تمام کردم و بهترین آیین را که اسلام است برایتان برگزیدم-پس هر گاه کسی در ایام قحطی و سختی از روی اضطرار نه به قصد گناه از آنچه حرام شده مرتکب شود، خدا بخشنده و مهربان است
خطبه شِقشِقیّه یا مُقَمّصه از معروف‌ترین خطبه‌های نهج البلاغه است. امام علی(ع) در این خطبه عملکرد خلفا را نقد می‌کند و اصل خلافت هر یک از آنان را زیر سؤال می‌برد. وی همچنین به هجوم مردم برای بیعت با او و نیز سه گروه ناکثین، قاسطین و مارقین اشاره و سرانجام وجه پذیرش حکومت توسط خویش را بیان می‌کند. این خطبه طبق ترتیب اکثر نسخه‌های مختلف نهج البلاغه، سومین خطبه است.
به قرینه نکات تاریخی خطبه از جمله: سخن گفتن امام از ناکثین (اصحاب جمل، جمادی سال ۳۶ قمری) و قاسطین (معاویه و یارانش در صفّین، اواخر سال ۳۶ و اوایل سال ۳۷) و مارقین (خوارج نهروان، اواخر سال ۳۷ یا در سال ۳۸)، و به قرینه حضور ابن عباس در کوفه، می‌توان حدس زد این خطبه را امام در اواخر سال ۳۸ یا اوایل سال ۳۹ خوانده است
کد38 =نقد عملکرد خلفا در خطبه ی شقشقیّه
خاطره ای از مولوی شریف زاهدی از علمای برجسته اهل سنت بلوچستان که پس از تحقیق و بررسی به مذهب اهل بیت علیهم السّلام گروید . او در بیان خاطرات خود چنین می آورد ؛
« خیلی فکر کردم که با کدام روایت یا کتاب برای اهل تسنن ثابت کنم که «مولی» در حدیث غدیر، به معنای دوست نیست، بلکه به معنای پیشوا و رهبر است
❕تا این که روزی مشغول مطالعه یکی از کتاب‌های «مولوی محمد عمر سربازی» بودم. مطالعه‌ام که تمام شد و کتاب را که بستم، دیدم روی جلد آن نوشته شده: «نویسنده مولانا محمد عمر سربازی» فوراً به ذهنم آمد که از مولوی ها، معنای کلمه ی مولانا را بپرسم و سؤال کنم که چرا به محمد عمر سربازی، مولانا می‌گویند؟ از چند مولوی سؤال کردم. پاسخی که به من دادند، این بود که: «مولانا» یعنی واجه ؛ یعنی رهبر ما، پیشوا ی ما. به آنها گفتم: من تعجب می‌کنم «مولا» درباره ی بزرگانتان معنای واجه و رهبر می‌دهد ولی در سخن پیامبر (صلی الله علیه وآله) به معنای دوست آمده است!
❕ روزی یکی از دوستان اهل تسنن به دیدنم آمده بود. گفت وگوی مفصلی درباره حقانیت اهل بیت داشتیم از جمله به خطبه ی حضرت رسول اکرم ( صلی الله علیه وآله ) در غدیر خم استناد کردم. ایشان می‌گفت: «مولا» در این حدیث به معنای دوست آمده است. نهایتاً هر چه دلیل آوردم قبول نکرد. خداحافظی کرد و به سمت بلوچستان حرکت کرد. یک ساعت از رفتنش گذشته بود که به او زنگ زدم و گفتم: کار خیلی مهمی با شما دارم باید برگردی. گفت: من باید بروم، وقت ندارم برگردم. خانواده‌ام منتظرم هستند، چه کاری با من داری؟ تلفنی بگو. گفتم: کار مهمی دارم، نمی توانم تلفنی بگویم، باید خودت اینجا باشی